Fatma Nur Kaptanoğlu, “Kaplumbağaların Ölümü”, Raskol’un Baltası, Ağustos 2017
Yaz Ortasına Bir Güzelleme
Bir ter damlası saçlarımdan burnumun ucuna yuvarlanıyor. Burnumda hafif bir bekleme. Kafamı iki yana sallıyorum, ter damlası dalgalanıyor. Minik bir damladan beklenmeyecek bir gösteri, genişledikçe genişliyor. Ter damlası üçe bölünüyor. Bir yuvarlağı elime damlıyor, diğeri tişörtümün üzerinde birkaç dakikalık bir koyuluk bırakıyor. Üçüncü damlanın akıbeti belli değil. Havada emiliyor, havayı hüüüüp içine çekip kayboluyor.
Yerimde doğruluyorum. Alnımda ince ince tomurcuklar. Çiçek açmayacak su tomurcukları. Önce burnumu siliyorum sonra alnıma kayıyor ellerim. Bir çırpıda yok ediyorum tomurcukları. Tekrar oluşmaları an meselesi. İçten bir nefes alıyorum, hava ciğerlerime kıvılcım gibi düşüyor. Hava, hem o kadar yavaş hem o kadar süratli doluyor ki içime, afallıyorum. Nefesim ağzımdan bir alev topu gibi çıkıyor. BUM!
Keşke şu an evin her köşesini yakabilsem. Keşke nefesim gerçekten bir alev topu olsa ya da üzerimde unutulan izmaritlerden büyük hasarlı bir yangın çıkarsam. Daha doğrusu ben değil, güneş çıkarsa. Bütün evi baştan aşağı küle döndürecek ama asla yan daireye sıçramayacak bir yangın. Müthiş bir eğlence.
Yaz Ortasına Bir Güzelleme Bir ter damlası saçlarımdan burnumun ucuna yuvarlanıyor. Burnumda hafif bir bekleme. Kafamı i...